آگاهانه کوشیده‌ام از توصبف پوپولیسم به عنوان پدیده‌ای خوب یا بد بپرهیزم. به سادگی می‌توان اکسیر پوپولیستی را به عنوان راه‌حلی غیر واقع‌بینانه یا اساسا خطرناک رد کرد. با این همه، این موضوع ضرورتاً به این معنا نیست که می‌توانیم جنبش‌های پوپولیستی را غیر مسئولانه رد کنیم. پوپولیسم محکی است که با آن می‌توانیم سلامت نظام‌های سیاسی مبتنی بر نمایندگی را بسنجیم. هرگاه پوپولیسم، که ذاتا از دخالت در سیاست اکراه دارد۱، به عنوان جنبش یا حزب فعال می‌شود دلایل قوی برای بررسی عملکرد نظام‌های سیاسی مبتنی بر نمایندگی وجود دارد و باید شک کنیم که اوضاع بر وفق مراد است. این امر الزاما به معنای پذیرش راه‌حل‌های پوپولیستی نیست اما ناگزیر باید نسبت به حضور پوپولیسم حساس بود.
پوپولیسم، نوشته پل تاگارت، ترجمه حسن مرتضوی، انتشارات آشیان، پاییز ۸۱
۱. جمله به نظر من واضح نیست، پوپولیسم یک روش سیاست ورزی است، به نظرم معنی ندارد بگوییم یک روش سیاست ورزی از دخالت در سیاست اکراه دارد. متن اصلی را نخوانده‌ام ولی شاید بشود در جمله پوپولیسم را با «خاستگاه اجتماعی پوپولیسم» جایگزین کرد.
