مهدی حکیمی

آمده بود سر کلاس ما، پر از آدم‌هایی که نمی‌خواستند سر کلاس باشند، صورتش جوری بود که انگار از اولین بارهایی بود که آمده بود سر کلاس، نشان می‌داد نمی‌تواند کلاس را درست دست بگیرد، قدری از این موضوع شرمنده نشان می‌داد ولی دستپاچه نبود، هول نبود که هر طوری شده به کلاس مسلط شود. آرام بود. بعد وسط همهمه شروع کرد، پرسید خب جلسه اول معمولا چه می‌گویند، هر کس چیزی گفت و او هم آن‌ها را کنار هم گذاشت، یک جور فهرست برای خودش درست کرد، بعد شروع کرد به گفتن. کلاس شروع شد.

آن خنده باخته و آرام و راضی‌اش را فراموش نمی‌کنم.
یادش که می‌افتم روشن می‌شوم.